Op weg naar Potosi, uh... Oruro

De volgende stop in ons reisplan zou Potosi zijn. Alleen was er al ruim twee weken sprake van een blokkade van deze roemruchte, koloniale 'zilverstad'. Niemand die er in, of er uit kon. 

Potosi is bekend van de Cerro Rico (rijke berg) waar in 1545 een grote zilverader werd ontdekt. In de 17e eeuw is hier door de Spanjaarden een enorme hoeveelheid zilver (de zilvervloot) vandaan gehaald. In de loop van de tijd is de mijn uitgeput geraakt, maar nog steeds wordt door de lokale bewoners, waaronder ook kinderen, onder erbarmelijke omstandigheden getracht om restjes zilver uit de berg te krijgen. 

Alleen via het toerisme kan de arme bevolking (ca. 160.000 inwoners) nog wat geld verdienen, overige bronnen van inkomsten zijn er niet. Mede omdat de stad op ruim 4.000 meter hoogte ligt en daarmee claimt de hoogste stad van de wereld te zijn. 

Potosi is de hoofdstad van het gelijknamige departement (823.000 inwoners),  waar ook de Salar de Uyuni onderdeel van uitmaakt. In potentie (want de ontginning van de lithium aldaar staat nog in de kinderschoenen) een zeer rijk gebied. 

De blokkade van Potosi was gericht tegen de centrale regering die alle inkomsten vanuit de diverse departementen eerst opstrijkt en dan herverdeelt. De Potosianen vinden dat er te weinig in hun departement wordt geinvesteerd. Het waren vooral de mijnwerkers, de allerarmsten, die het meest fanatiek waren in het opwerpen van de blokkades van de wegen rond de stad.

We hebben nog tot op het late moment gehoopt dat er een oplossing zou komen voor het conflict in Potosi, zodat we er alsnog heen konden reizen. Maar helaas, dus moesten we kijken naar een alternatieve route. Uiteindelijk werd dat via Oruro. Niet onze eerste keuze maar helaas noodzakelijk. 

Oruro was naar ons idee een erg onaantrekkelijke stad. We hebben ons maar getroost met het idee dat we de volgende keer, als we weer naar Bolivia gaan zeker Potosi gaan bezoeken. 

Onze chauffeur en kok zouden ons afzetten in Oruro, waarna wij de volgende dag de bus naar Cochabamba zouden nemen. Een langere rit dan naar Potosi en ook nog met een onzekerheid wat betreft tijd en afstand. Onderweg kwamen we namelijk nog enkele mijnstadjes tegen die eerder gedurende de blokkade zich solidair hadden getoond met de mijnwerkers in Potosi. 

Het bleek ons gelukkig mee te zitten. Na zo'n 6 uur afwisselend op goede en onverharde, zeer stoffige wegen te hebben gereden - maar zonder blokkades - kwamen we aan in Oruro. Na het afscheid van Ruben en Braulio zijn we de stad gaan verkennen. En dat bleek een enorme meevaller. Oruro (3.710 meter) is tegen een heuvel gebouwd (dus mooie vergezichten), heeft mooie koloniale gebouwen en is verre van toeristisch (dus lekker authentiek). 

In een lokale eettent hebben we de specialiteit van de streek, schaap, gegeten. Deze geaast op de omliggende zoutvlakten en dat geeft een intensere smaak. Geslapen in een familie hostal, goedkoop maar wel goed. Volgende dag de bus naar Cochabamba.