Na een nog koudere nacht in de habitacion waren we blij dat we om 7.00 uur op konden staan. Gelukkig gingen we iets minder verkleumd naar bed; de gezamenlijke eetruimte lag niet, zoals de vorige avond, tegen een buitenmuur aan, maar was wat meer beschut tussen de diverse gangen en slaapruimtes. Om 8.00 uur pad richting het echte hoogtepunt van de reis, de Salar de Uyuni.
Eerst nog noordwaarts waar we Laguna Colorada van een andere kant hebben bekeken. Omdat het ook hier in de nacht flink vriest, was het een stuk minder colorada dan de vorige middag. Dus snel verder naar de arbol de piedra (boom van steen). Temidden van grote brokken lavastenen, staat er een die inderdaad opvallend veel op een boom lijkt. De vorm is ontstaan door de wind, wat bijzonder is. Vlak aan de grond zou het dus meer hebben gewaaid dan er boven...
Na de stenen boom zijn we verder gereden naar vijf lagunas die dichtbij elkaar gelegen zijn: Ramaditas, Honda, Charcola, Hedionda en Canapa. Bij twee van deze meren, hebben we wat langer stilgestaan: Honda en Hedionda. Vooral Hedionda, het (ook) stinkende meer was spectaculair. Mede door de vele flamingo's die van zeer dichtbij te bewonderen waren.
Na de lagunas zijn we gestopt bij een bijzonder vulkaan landschap, met pal op de achtergrond een werkende vulkaan, de Volcan Ollague (5.865 meter) op de grens met Chili. Stop voor de lunch uit de kofferbak.
Vervolgens plankgas over de Salar de Chiguana, een grote vlakte, die veel winder wit ziet dan we de volgende dag in Uyuni zouden gaan zien. Met als achtergrond wel de Volcan Tunupa, de eigenlijke naamgever van de de Salar de Uyuni, eigenlijk de Salar de Tunupa geheten. Salar de Uyuni is de toeristennaam.
Pal voor ons hotel zijn we nog langs de Galaxicos gereden. Een grot van bescheiden omvang waari zich twee grote zalen bevinden met vooral fossielen van algen en koraal. Het gebied heeft miljoenen jaren onder water gestaan en de grotten zijn dus door het water uitgesleten. Naast de grotten bevindt zich een begraafplaats van de pre-Inca's. Een volk dat hier geleefd heeft voor de invasie van de Inca's in dit gebied in de 15e eeuw. Veel weerstand konden ze met hun 1,20 meter tegen de langere Inca's niet bieden. Wat deze plek vooral charmant maakt, is dat het ontdekt is door twee lokale bewoners. Waarvan er een nog steeds de beheerder is en elke amigo zeer hartelijk begroet en er van alles over vertelt.
Na een klein stukje rijden bereikten we onze laatste slaapplaats van de tour: hotel de sal Attulcha in de gelijknamige nederzetting op de rand van de Salar de Uyuni. Weswaar ook basico, maar wel stukken luxer dan de vorige twee. Het hotel is volledig uit blokken zout opgetrokken, wat het uiterlijk zeer fraai maakt. Ook konden we gebruik maken van een redelijk warme douche - na drie dagen niet wassen een feest - en was het hier een stuk minder koud 's nachts omdat we ons 'slechts' op ruim 3.000 meter bevonden. Het voelde als een 5 sterren hotel en we hebben geslapen als prinsjes en een prinses!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten